1) बहिणाबाई चौधरीच्या कविता (Bahinabai chaudhari kavita)
अरे, संसार संसार, जसा तवा चुल्ह्यावर
आधी हाताला चटके तंव्हा मिळते भाकर !
अरे, संसार संसार, खोटा कधी म्हनू नहीं
राउळाच्या कयसाले, लोटा कधी म्हनू नहीं
अरे, संसार संसार, नही रडनं, कुढनं
येड्या, गयांतला हार, म्हनू नको रे लोढनं !
अरे, संसार संसार, खीरा येलावरचा तोड
एक तोंडामधी कडू, बाकी अवघा लागे गोड
अरे, संसार संसार, म्हनू नको रे भीलावा
त्याले गोड भीमफूल, मधी गोडंब्याचा ठेवा
देखा संसार संसार, शेंग वरतून काटे
अरे, वरतून काटे, मधी चिक्ने सागरगोटे
ऐका, संसार संसार, दोन्ही जीवांचा इचार
देतो सुखाले नकार, अन् दुःखाले होकार
देखा, संसार संसार, दोन जीवांचा सुधार
कदी नगद उधार, सुखदुःखाचा बेपार !
अरे, संसार संसार, असा मोठा जादूगार
माझ्या जीवाचा मंतर, त्याच्यावरती मदार
असा, संसार संसार, आधी देवाचा ईसार
माझ्या देवाचा जोजार, मग जीवाचा आधार !
2. Bahinabai chaudhari kavita
मन वढाय वढाय, उभ्या पीकातलं ढोर ।
किती हाकला हाकला, फिरी येतं पिकांवर ।।
मन मोकाट मोकाट, त्याले ठायी ठायी वाटा ।
जशा वार्यानं चालल्या, पानावर्हल्यारे लाटा ।।
मन लहरी लहरी, त्याले हाती धरे कोन? ।
उंडारलं उंडारलं जसं वारा वाहादन ।।
मन जह्यरी जह्यरी, याचं न्यारं रे तंतर आरे ।
इचू साप बरा, त्याले उतारे मंतर ।।
मन पाखरू पाखरू, त्याची काय सांगू मात?।
आता व्हतं भुईवर, गेलं गेलं आभायात ।।
मन चप्पय चप्पय, त्याले नही जरा धीर ।
तठे व्हयीसनी ईज, आलं आलं धर्तीवर ।।
मन एवढं एवढं, जसा खाकसचा दाना ।
मन केवढं केवढं? आभायात बी मायेना ॥
देवा, कसं देलं मन आसं नही दुनियात ।
आसा कसा रे तू योगी काय तुझी करामत ॥
देवा, आसं कसं मन? आसं कसं रे घडलं ।
कुठे जागेपनी तूले असं सपनं पडलं ॥
3. Bahinabai chaudhari kavita
कशाला काय म्हणूं नही ?
बिना कपाशीनं उले
त्याले बोंड म्हनूं नहीं
हरी नामाईना बोले
त्याले तोंड म्हनूं नहीं
नही वार्यानं हाललं
त्याले पान म्हनूं नहीं
नहीं ऐके हरिनाम
त्याले कान म्हनूं नहीं
पाटा येहेरीवांचून
त्याले मया म्हनूं नहीं
नहीं देवाचं दर्सन
त्याले डोया म्हनूं नहीं
निजवते भुक्या पोटीं
तिले रात म्हनूं नहीं
आंखडला दानासाठीं
त्याले हात म्हनूं नहीं
ज्याच्या मधीं नही पानी
त्याले हाय म्हनूं नहीं
धांवा ऐकून आडला
त्याले पाय म्हनूं नहीं
येहेरींतून ये रीती
तिले मोट म्हनूं नहीं
केली सोताची भरती
त्याले पोट म्हनूं नहीं
नहीं वळखला कान्हा
तीले गाय म्हनूं नहीं
जीले नहीं फुटे पान्हा
तिले माय म्हनूं नहीं
अरे, वाटच्या दोरीले
कधीं साप म्हनूं नहीं
इके पोटाच्या पोरीले
त्याले बाप म्हनूं नहीं
दुधावर आली बुरी
तिले साय म्हनूं नहीं
जिची माया गेली सरी
तिले माय म्हनूं नहीं
इमानाले इसरला
त्याले नेक म्हनूं नहीं
जल्मदात्याले भोंवला
त्याले लेक म्हनूं नहीं
ज्याच्यामधीं नहीं भाव
त्याले भक्ती म्हनूं नहीं
त्याच्यामधीं नहीं चेव
त्याले शक्ती म्हनूं नहीं
========
Also check
Marathi poems
Marathi kavita
Marathi song lyrics
बहिणाबाई चौधरी यांची छान कविता!
स्त्री वर्गाला थोडा राग येईल. ...पण काही ठिकाणी वस्तुस्थिती आहे..... अहिराणी बोली भाषेतील एक कविता. ...
पण ' तूच तुझी वैरी '
-------------------------
स्त्री पुरुष समानता
विचार मले पटते
खरं सांगतो बाईच
बाईच्या जिवावर उठते
माणसानं म्हणतात
मागं ठेवल्या बाया
पण एका हातानं सांगा
वाजतात का टाया
बाईचं सुख पाहुन
बाईच आतून पेटते
खरं सांगतो बाईच
बाईच्या जिवावर उठते
बाईच्याच बोटावर
माणूस नाचत असतो
कसा काय बाईले तो
कमी लेखत असतो
जागो जागी आपल्याले
हेच दिसत असते
खरं सांगतो बाईच
बाईच्या जिवावर उठते
एस. टी.त बाईले
माणूस जागा देईन
पण बाई मात्र बाईले
तशीच ऊभी ठेईन
आणखीनच ते आपलं
फतकल मांडून बसते
खरं सांगतो बाईच
बाईच्या जिवावर उठते
पोराच्या लग्नात
हुंडा कोण मागते
पोराची माय सारं
घरूनच सांगते
सून घरी आली की
सासूलेच खूपते
खरं सांगतो बाईच
बाईच्या जिवावर उठते
एक दिवस माह्या घरी
सायी माही आली
काय सांगू राज्या मले
लय खुषी झाली
बायकोले बापा माह्या
हे बी खटकते
खरं सांगतो बाईचं
बाईच्या जिवावर उठते
मले वाटलं सायीले
सिनेमाले नेवाव
बायकोची बहीण म्हणून
मागीन ते देवाव
बायकोले वाटे आता
माहा पत्त कटते
खरं सांगतो बाईच
बाईच्या जिवावर उठते
बायकोची बहीण असून
माह्या मनात आदर
तिची बहीण असून तिले
आहे काय कदर
माह्या बहीणीले हे
खलबत्यात कूटते
खरं सांगतो बाईच
बाईच्या जिवावर उठते
नणंदही भावजयवर
गाजवते ठेका
माहा मान मोठा म्हणे
असा तिचा हेका
हीले काही घेतलं की
ते तिकडे फुगते
खरं सागतो बाईच
बाईच्या जिवावर उठते
पोरगा व्हावा म्हणून
बाया हट्ट करतात
देवी देवतांचे त्या
उपवास धरतात
पोरीची संख्या
अशानच घटते
खरं सागतो बाईचं
बाईच्या जिवावर उठते
मुलगा मुलगी होणं
नसते आपल्या हाती
मुलगा असतो दिवा
तर मुली असतात ज्योती
बुद्धीनं मुलगीही
यशोशिखर गाठते
खरं सांगतो बाईच
बाईच्या जिवावर उठते
माणूस म्हणून स्त्री- पुरुष
सारखेच माना
प्रगतीच्या प्रवाहात
दोघायलेही आणा
भेदभावाची दरी मग
आपोआप मिटते
खरं सांगतो बाईच
बाईच्या जिवावर उठते
कविता -: बहिणाबाई चौधरी
Marathi poems
Marathi kavita
Marathi song lyrics